Ik had er al maanden naar uitgekeken: vakantie! Maar hoe dichterbij de vakantie kwam, hoe beperkter de mogelijkheden werden. We hadden dan ook een aantal voorwaarden:
– we wilden niet vliegen
– we wilden ons niet laten testen om ergens naartoe te kunnen
– het land moest volgens Buitenlandse Zaken ‘veilig’ zijn (code groen of geel)
Met deze voorwaarden werden de mogelijkheden kort voor onze vakantie zeer beperkt: eigen land of Luxemburg. We kozen voor het laatste…
Zondagochtend stappen we in de auto. Na een uurtje of 3 zijn we op onze eerste bestemming. We kijken per dag wat we doen en regelen dan ter plekke een hotel of appartement. Zo blijven we flexibel en kunnen we, als het nodig is, direct weer terug naar huis.
Onze vakantie was een verademing. Weliswaar overal waar je naar binnen wilde, moest je een mondkapje op. Maar dat went. En het leek of we de enige toeristen waren: in musea waren we doorgaans de enige bezoekers en we konden uren wandelen zonder iemand tegen te komen. Het voelde ook veilig. Als je hier besmet wil raken met het c-virus moet je wel heel erg je best doen.
Als ik op een ochtend terug kom van een rondje hardlopen, vertelt Natalja dat het reisadvies van BZ is aangepast. En wel per direct. Bij thuiskomst moeten we dus in thuisquarantaine. We overleggen kort wat we doen, maar we zijn er snel uit: we voelen ons in Luxemburg veiliger dan thuis, dus we blijven. We passen de terugreis zodanig aan dat 10 dagen quarantaine onze verplichtingen (werk) zo min mogelijk in de war schopt.
Inmiddels zitten we halverwege ons huisarrest. We werken vanuit huis, laten alles bezorgen en komen de deur niet uit. Om fit te blijven doe ik een challenge touwtje springen, al geeft mijn kuit duidelijk aan dat hij dat een minder goed idee vindt… En ik ben begonnen met een cursus fotografie, maar de resultaten daarvan zullen pas later zichtbaar zijn.
Het blijft gek: we voelen ons de meest gezonde mensen van Nederland, de kans op besmetting is technisch gezien nagenoeg nihil geweest, en toch moeten we binnen blijven. Maar we doen het. Voor het goede doel. En om een voorbeeld te zijn. Al verlang ik enorm in een gewoon rondje lopen…