De meeste mensen hebben de ervaring al achter de rug, maar vandaag was voor mij de eerste keer: een Corona-test. Afgelopen weekend was ik op 3 meter afstand geweest van een positieveling, volgens het RIVM nagenoeg geen risico, maar ik werk nou eenmaal in de verzekeringen dus wil elk risico uitsluiten. Zowel zakelijk als privé spreek ik soms wel eens mensen, en als er een theoretische kans is dat ik anderen zou besmetten dan wil ik dat graag zeker weten. Want dat risico loop ik liever niet.
Het is erg rustig vandaag. Kort na het inplannen van mijn afspraak word ik gebeld door een zeer vriendelijke dame die me vertelt dat het rustig is en dat ik ook eerder mag komen als me dat beter uit komt. Dat komt me goed uit… een uurtje eerder vertrek ik van huis.
Met de tv-beelden van een teststraat in m’n hoofd rijd ik het testterrein op. Een verkeersregelaar wijst me de kortste weg naar een parkeerplaats. Huh? Parkeerplaats? Dat zat niet in mijn hoofd…
Twee oudere mensen worden voor me geholpen. Ze spreken Engels. Ik weet niet wat het probleem is, maar er is een probleem. En daarmee een bijkomend probleem: ik moet heel lang wachten…
Eindelijk ben ik aan de beurt. Een vriendelijke man achter een loket stelt enkele checkvragen. Als ik de laatste cijfers van mijn BSN uit mijn hoofd opnoem, is hij kort verrast. Ik mag doorlopen… oh nee, toch niet. Twee oudere mensen zijn nog voor me. Ook het testen gaat bij hen in een on-Engels tempo: traaaaaaag. Ik wacht nog even.
Als ik dan (eindelijk) aan de beurt ben, kom ik tot de conclusie dat er bij de GGD alleen maar vriendelijke mensen werken. Ook de man met wattenstaafje, schone handschoenen, schort en paletten voor de mond is uiterst vriendelijk. Binnen 1 minuut is het varkentje gewassen. Ik vraag mezelf af waarom ik net 15 minuten moest wachten…
Maar het echte wachten is nu pas begonnen: maximaal 36 uur voordat de uitslag komt. Terwijl ik de uitslag eigenlijk al weet: negatief. Alsof je op de uitslag van de Staatsloterij wacht terwijl je weet dat je de jackpot toch niet hebt gewonnen. Gelukkig heb ik geduld… en daarmee tijd voor een blog ☺️