Een dag na Koningsdag gaat de wekker… niet. Ergens bij het in slaap vallen na deze bijzondere dag vergeten om de laatste handeling te verrichten. Gelukkig doet de natuur ook zijn werk en sta ik op tijd naast mijn bed.
Nog even denk ik terug aan Koningsdag. Of woningsdag. Een dag om nooit meer te vergeten. En niet nog een keer te beleven. Normaal besteed ik deze dag voor minimaal 50% van de tijd door in plaatselijke horecagelegenheden met tenminste 50% van mijn vrienden en familie. Dit jaar was anders. Een toespraak van de Koning op tv. Drie kwartier in de rij voor oranje tompoucen die kort voordat ik de winkel mag betreden op raken met het gevolg dat ik met een paar gewone gebakjes thuis kom. Om vier uur een nationale borrel via koningsdagthuis.nl. Wel met twee hele goede vrienden. Dus dat was heel fijn. Met kip. En doperwten. En appelmoes. Voor de verjaardag van de Koning. Bijzonder…
Om half 7 stap ik in de auto. Je leest het goed. Om half 7. Voor de digitale onder ons: 06.30 uur. Want vandaag mag ik naar Heerlen. Op een kantoor. Met andere mensen. Tegenwoordig werk ik 100% van de tijd thuis. Met 0% andere medewerkers om me heen. Maar vandaag is anders. Ik mag naar kantoor. Volgens hele strakke richtlijnen. De eerste: het is verboden met het openbaar vervoer te komen. Voor mij geen moeilijke opgave. De tweede: meld je bij de slagboom van de parkeergarage en meld je. “Je naam staat op de lijst. Anderen komen er niet in.” Mijn naam staat niet op de lijst. Sterker: er is geen lijst. Toch een gek gevoel na 185 km met 100 km/u in de auto te hebben gezeten. Gelukkig mag ik op de bezoekersparkeerplaats.
Als ik de werkvloer op loop is het stil. Mijn eerste afspraak begint nog voordat ik een bureau heb uitgezocht om gegaan zitten. Snel klap ik mijn iPad open en klik op ‘Nu deelnemen’. De andere deelnemers zijn al druk in gesprek en alle andere mensen op de werkvloer (een stuk of 5) kunnen meegenieten. Oh ja, thuis videobellen gaat makkelijker dan op kantoor. Snel duik ik een vergaderhok in zodat niemand last heeft van de andere deelnemers. Drie vergaderingen en anderhalf uur later stap ik het hok weer uit. Gezellig zo…
De score na 1 dag: ik kan beter thuis werken. Ik betrap mezelf op de gedachte. 6 Weken geleden, toen de crisis begon, had ik niet kunnen denken dat ik dit zou zeggen. Ik heb mensen om me heen nodig. Niet alleen om af en toe te sparren maar ook voor af en toe een praatje pot. Grapjes maken. Maar vandaag zit het er niet in. De hiaten in mijn agenda worden opgevuld door de overleggen van mijn collega. Aan het einde van de dag hebben we nog tijd om elkaar een kwartiertje te spreken. Het was te druk voor een dagje op kantoor. Alle hoop op morgen, als de agenda’s meer overleg toe lijken te laten.
In de avond geniet ik nog even van het Limburgse Heuvelland. Het is hier prachtig. Blijft hier prachtig. Ik ga het missen…