De vakantie zit erop. Een heel andere vakantie dan normaal. Ik bezoek graag andere landen op vakantie, maar dit jaar werd het vakantie in eigen land. En weer werd ik bevestigd in wat ik al heel lang weet: Nederland is prachtig!
Wij besloten om een weekje aan het water te verblijven: een paar dagen Friesland gevolgd door een paar dagen Zeeland. Verschillende mensen keken mij vreemd aan als ik dat vertelde: dat is aan de andere kant van het land… en met de caravan vertrokken zij naar Zuid-Frankrijk. Bijvoorbeeld. Ik vind het grappig hoe mensen denken. Wat voor de ene een lange weg is, ligt voor de ander dichtbij. Eigenlijk net werk: waar de ene als een berg (…) tegenop ziet, lijkt voor de ander een fluitje van een cent.
Dit weekend mag ik met een aantal oud collega’s naar het mooie Drenthe. Elk jaar zoeken we elkaar een weekend op en bezoeken vooral golfbanen. En geheel in covid-style is ook dat in eigen land.
Vanmorgen had ik een mooi gesprek met een collega. Over het bereiken van doelen en de weg er naartoe. Op voorhand lijkt het een mooi geplaveide snelweg, maar gedurende de rit blijkt het een hobbelig landweggetje met de nodige stenen op de weg. Toen de term “Hunebed Highway” viel, had ik m’n blog geschreven. Wat een mooie term aan de vooravond van een weekend weg in eigen land. En het verwoord precies waar ik op dit moment aan werk. We brengen klanten naar een andere (en betere) omgeving, maar om tijdig ons doel te bereiken moeten er nog wel veel stenen opgeruimd worden. En dat is nou precies waar ik energie van krijg…